Αφήστε τα παιδιά να πέσουν

Τις προάλλες καθόμουν σ’ ένα μαγαζί. Δίπλα μου έτρωγε μια γλυκύτατη οικογένεια Άγγλων. Η μαμά, ο μπαμπάς και τα δυο τους αγοράκια. Γύρω στα 3 το ένα και στα 5 το άλλο. Αφού τελείωσαν το φαγητό τους, σηκώθηκαν κι άρχισαν να παίζουν. Για την ακρίβεια έτρεχαν στον λιγοστό χώρο που υπήρχε μεταξύ των τραπεζιών.

Το τρίχρονο αγοράκι δεν άργησε να παραπατήσει και να πέσει. Γύρισα να το κοιτάξω έντρομη για να βεβαιωθώ πως είναι καλά. Αυθόρμητα ήθελα να σηκωθώ και να το πλησιάσω για να το βοηθήσω, αλλά φυσικά παρέμεινα στη θέση μου κοιτάζοντάς το και περιμένοντας να δω την αντίδραση των γονέων.

Στο μυαλό μου μία πτώση παιδιού συνεπάγεται μια μαμά που πετάγεται σαν ελατήριο, μια γιαγιά να φωνάζει «το παιδί!» κι έναν μπαμπά να διαμαρτύρεται «ηρεμήστε, μια χαρά είναι». Κατά τα δικά μου βιώματα μια πτώση παιδιού και ειδικά μικρού συνοδεύεται από ένα τόσο δα σούσουρο. Και φυσικά δε λείπουν και τα «είδες που σου έλεγα να μην τρέχεις;».

Η γλυκύτατη Αγγλίδα μαμά, όμως, δεν ταράχτηκε δευτερόλεπτο. Δεν κουνήθηκε καν από την καρέκλα της, παρά ρώτησε με γλυκιά και ήρεμη φωνή τον μικρό της εάν είναι εντάξει. Εκείνος σηκώθηκε και σύντομα συνέχισε το παιχνίδι του σαν να μην έγινε τίποτα. Κι εγώ έμεινα με το στόμα ανοιχτό να θαυμάζω αυτό που μόλις αντίκρισα.

Γιατί τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ο γονιός πολλές φορές προσπαθώντας να προστατεύσει το παιδί του γίνεται μανιακός. Μια πτώση στο έδαφος μεταλλάσσεται ξαφνικά σε σοβαρό συμβάν. Κι αν μια τόση δα πτώση που θα έχει ως αποτέλεσμα το πολύ καμιά γρατζουνιά προκαλεί αναστάτωση, τι θα προκαλέσει άραγε κάτι σοβαρότερο;

Οι υπερπροστατευτικοί γονείς που είναι συνεχώς πάνω από τα τέκνα τους συχνά καταλήγουν να τα «πνίγουν» και να μην τα αφήνουν να αναπνεύσουν. Και φυσικά αυτό τελικά οδηγεί στο να μην μπορούν τα παιδιά να κάνουν τίποτα μόνα τους, παρά αναζητούν πάντοτε τη βοήθεια των γονιών τους.

Αν δεν πέσεις πώς θα μάθεις να σηκώνεσαι;

Κι αν σε σηκώνουν πάντοτε άλλοι, τι θα κάνεις όταν οι άλλοι δεν είναι εκεί; Καλύτερα να μάθουμε στα παιδιά πώς να προστατεύουν μόνα τους τον εαυτό τους. Η διακριτική παρουσία του γονιού είναι πολύ πιο σημαντική και υποστηρικτική. Η ικανοποίηση που παίρνει ένα παιδιά όταν κάνει κάτι μόνο του είναι πολύ μεγαλύτερη.

Δώστε τους λοιπόν τον χώρο που χρειάζονται για να αναπνεύσουν. Αφήστε να παιδιά να πέσουν. Και θα βρουν τον τρόπο να σηκωθούν.

Συντάκτρια: Ουρανία Κάππου