Αλλάζοντας χρόνο όπως ένα παιδί

Η χρονιά που διανύουμε ξεπερνά κάθε σενάριο επιστημονικής φαντασίας και ακυρώνει κάθε σχέδιο που υπήρχε στο μυαλό μας. Είναι αυτό που λένε πως όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει - αν υπάρχει. Κι αυτή τη φορά γέλασε μάλλον λίγο παραπάνω.

Ακριβώς έναν χρόνο πριν ετοιμαζόμασταν να ξεπροβοδίσουμε το 2019 και να υποδεχθούμε το 2020, κάνοντας όνειρα και θέτοντας στόχους. Ημέρες γεμάτες απολογισμούς και λίστες με εκπληρωμένα και ανεκπλήρωτα, με όσα έπονταν και για όσα θα προσπαθούσαμε.

Οι τελευταίες αυτές μέρες του χρόνου είναι απλές μέρες σαν τις άλλες. Κι η αλλαγή του χρόνου είναι απλώς η επόμενη μέρα. Το ανθρώπινο μυαλό, όμως, έχει ανάγκη αυτή την απλή χρονολογική οριοθέτηση που βοηθά στην καταμέτρηση του χρόνου να την αναγάγει σε κάτι σπουδαίο. Σε ένα τέλος και μια καινούρια αρχή. Έχει ανάγκη να το γιορτάσει, διώχνοντάς το. Γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη από την ψευδαίσθηση πως ο παλιός ο χρόνος θα πάρει μαζί του και όλα τα δεινά. Προφανώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί απλώς να συμβεί επειδή συμπληρώθηκαν 365 μέρες και γι΄αυτό ο σοφός λαός λέει «κάθε πέρυσι και καλύτερα».

Καθώς έφτανε η μέρα να κλείσει το σχολείο, έβλεπα όλο και περισσότερη χαρά στα μάτια των μαθητριών και των μαθητών μου. Η χαρά αυτή δεν είχε να κάνει με τα Χριστούγεννα αυτά καθαυτά ούτε με την αλλαγή του χρόνου. Η χαρά τους πήγαζε από τις μέρες ξεκούρασης που έρχονταν, από τα παιχνίδια και τις δραστηριότητες που κάναμε όλοι μαζί τις τελευταίες μέρες, από τα δώρα που ήξεραν πως θα πάρουν, από τον χρόνο που ήξεραν πως θα περάσουν με την οικογένειά τους.

Καμία χαρά για τον «κακό» χρόνο που φεύγει και τον «καλό» που έρχεται.

Έτσι, άρχισα να σκέφτομαι αν η χαρά μας είναι πραγματική ή πλασματική. Αυτή η χαρά που έχουμε εμείς οι «μεγάλοι» για τα δεινά που απομακρύνονται και τα καλύτερα που έρχονται. Κανείς δε μας εγγυάται πως πράγματι ο χρόνος που φεύγει θα πάρει μαζί του και τις δυσκολίες και ο νέος θα φέρει όλα αυτά που περιμένουμε. Και πώς άλλωστε η αλλαγή μιας μέρα μπορεί να μας αλλάξει τη ζωή; Τη ζωή μας την αλλάζουμε μόνοι μας κάθε μέρα που αλλάζει.

Ίσως όλη αυτή η ανασκόπηση της χρονιάς που αποχαιρετούμε και η ευχή για μια καλύτερη νέα να είναι μάταιη.

Είτε αλλάξει είτε όχι η χρονιά εμείς και ο κόσμος μας δε θα αλλάξουμε, εάν δεν το προσπαθήσουμε. Και η αλλαγή και μόνο μιας μέρας δε νομίζω πως είναι ισχυρό κίνητρο για να μας κάνει να προσπαθήσουμε. Αλλά αν είναι, τότε γελιόμαστε και γελάμε και τον ίδιο μας τον εαυτό.

Και για τα παιδιά είναι απλώς μια μέρα που αλλάζει. Μια μέρα χωρίς σχολείο, με την οικογένειά τους, μια μέρα με δώρα και φαγητό. Δεν είναι η πρώτη μέρα ενός νέου καλύτερου χρόνου. Είναι άλλη μία όμορφη μέρα. Κι έτσι πρέπει να είναι. Όπως κάθε μέρα άλλωστε. Γιατί η αλλαγή που περιμένουμε μπορεί να γίνει οποιαδήποτε μέρα, εάν το πάρουμε απόφαση ή εάν απλώς θέλει να έρθει.

Ας αποχαιρετίσουμε, λοιπόν, τη χρονιά αυτή όπως ένα παιδί. Μην κοιτώντας πίσω, αλλά ούτε και μπροστά. Κοιτώντας μόνο στο εδώ και τώρα.

Συντάκτρια: Ουρανία Κάππου