Ελάτε να παίξουμε!

Λατρεύω τα παιχνίδια. Από μικρή τα λάτρευα, δηλαδή, καθώς και τους ανθρώπους που τους άρεσε να παίζουν. Τα παιχνίδια είναι για όλους. Είναι για κορίτσια και αγόρια. Είναι για μικρούς και μεγάλους. Είναι για παιδιά και γονείς.

Τα παιχνίδια παίζονται με πολλούς τρόπους. Μπορούν να είναι δομημένα, μπορούν να είναι ελεύθερα. Παίζονται μέσα στο σπίτι, παίζονται έξω. Παίζονται με μπάλα, με κάρτες, με ταμπλό. Παίζονται ακόμα και με τη φαντασία, εμένα κι εσένα. Πόσες είναι οι φορές που χρειαστήκαμε μόνο τον αέρα που αναπνέουμε για να παίξουμε; Πόσα σενάρια ή πατέντες σκαρφιστήκαμε για να διασκεδάσουμε;

Παιχνίδι θα πει διασκέδαση και ψυχαγωγία. Παιχνίδι θα πει χαρά κι ευτυχία. Και ακριβώς αυτό πρέπει να φέρνει και σε όσους ασχολούνται μ' αυτό.

Η περίοδος της καραντίνας μοιάζει πιο κατάλληλη από ποτέ για παιχνίδια. Χρόνος υπάρχει πολύς, τα παιδιά είναι όλη μέρα στο σπίτι -συνήθως και οι μεγάλοι. Τι περιμένετε λοιπόν; Κλείστε τους υπολογιστές, τις τηλεοράσεις και γενικά τις ηλεκτρονικές συσκευές. Αρπάξτε ό,τι χρειάζεστε και ριχθείτε στο παιχνίδι.

Ποιος το περίμενε να είναι τόσο διασκεδαστικό; Και δες, τι καλά που τα πηγαίνει το ζουζούνι. Βέβαια, είναι μικρό ακόμα. Ας το αφήσω να κερδίσει, προσπαθεί… Όχι, όχι! Είστε έτοιμοι να κάνετε ένα φοβερό λάθος. Ποιανού ιδέα ήταν να αφήνουμε τα παιδιά να κερδίζουν;

Όταν τα παιδιά κερδίζουν διαρκώς σ' ένα παιχνίδι, μαθαίνουν να βλέπουν τη νίκη ως αυτοσκοπό και ως μόνο λόγο να παίξουν. Καλλιεργείται μια εξάρτηση στον έπαινο. Τα παιδιά δεν παίζουν για τη χαρά και την ευχαρίστηση, παίζουν για να κερδίσουν. Και κάπως έτσι το παιχνίδι χάνει την ουσία του.

Καμιά φορά μάλιστα, ενδέχεται τα παιδιά να μπερδεύονται και να θεωρούν τη νίκη ως επίδειξη ικανότητας και υπεροχής. Αντιδρούν άσχημα όταν χάνουν, καθώς και αντιμετωπίζουν υποτιμητικά τον αντίπαλό τους όταν κερδίζουν. Έτσι, ένα παιδί κινδυνεύει να μείνει μόνο και να μην έχει φίλους να παίξει.

Η ήττα είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ζωής. Είναι φυσικό κι αναπόφευκτο. Όλοι κάποια στιγμή τη βιώνουμε. Είναι ένας τρόπος να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε την αποτυχία και να κυνηγάμε την επιτυχία. Έχετε παρατηρήσει ότι κάποια παιδιά έχουν την τάση να τα παρατάνε με την πρώτη δυσκολία, ενώ άλλα επιμένουν πεισματικά μέχρι να τα καταφέρουν; Και οι δυο περιπτώσεις σχετίζονται άμεσα με τον τρόπο που τα παιδιά έχουν στο μυαλό τους την έννοια της αποτυχίας. Τα παιδιά που τα παρατάνε επιλέγουν την ήττα θεωρώντας τους εαυτούς τους ανεπαρκείς και ανίκανους. Τα παιδιά που επιμένουν αντιλαμβάνονται την ήττα ως μια άγνοια απέναντι σε κάτι για το οποίο μπορούν να ενημερωθούν, να βελτιωθούν και τελικά να τα καταφέρουν.

Τι γίνεται όμως σε περίπτωση που κάποια παιδιά δεν αποδέχονται ούτως ή άλλως την ήττα, είτε λόγω χαρακτήρα είτε λόγω περιβάλλοντος όπου μεγαλώνουν; Πότε και πώς ένας γονέας πρέπει να παρέμβει;

Αγαπητέ γονέα, η κατάλληλη στιγμή είναι τώρα. Ξεκίνα με το να συζητήσεις και να εξηγήσεις ότι είναι φυσιολογικό να χάνουμε κι αυτό από μόνο του μπορεί να προσφέρει άλλες νίκες. Μην του «χρυσώσεις το χάπι» με την συνήθη ατάκα ότι «όλοι κάποτε χάνουμε» και μην υποτιμήσεις την προσπάθεια που κατέβαλε, λέγοντας «σιγά, ένα παιχνίδι είναι». Καλύτερα, εξήγησε του τα λάθη του και συμβούλευσε το να ξαναπροσπαθήσει, τονίζοντας την εμπιστοσύνη που του έχεις και ξεκαθαρίζοντας ότι η ήττα ή η νίκη δε θα αλλάξει την αγάπη σου για εκείνο. Μην το αφήσεις να τα παρατήσει, κι ας είναι μόνο ένα παιχνίδι. Είναι πολύ σημαντικό να μάθεις στο παιδί σου να μην παρατάει ό,τι αρχίζει. Το παιχνίδι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία.

Η ουσία, λοιπόν, δεν είναι αν το παιδί θα χάσει ή θα κερδίσει. Η ουσία είναι το παιδί να μάθει να αγκαλιάζει είτε τη νίκη είτε την ήττα, γι’ αυτό στο επόμενο παιχνίδι που θα παίξετε, βάλτε τα δυνατά σας να το κερδίσετε. Μπορεί να μην είναι και τόσο εύκολο τελικά.

Τι λέτε, παίζουμε;

Συντάκτρια: Τίνα Νασοπούλου