Η νέα κανονικότητα στο σχολείο

Τα Λύκεια και τα Γυμνάσια έχουν ήδη ξεκινήσει και τα Δημοτικά και τα Νηπιαγωγεία είναι έτοιμα να ακολουθήσουν την ίδια πορεία σε λίγες ημέρες. Τα παιδιά ήταν κι αυτά όλο αυτό το διάστημα αποδέκτες μιας ξαφνικής «αντικανονικότητας» και τώρα καλούνται να επιστρέψουν στην «κανονικότητά» τους.

Η κανονικότητα αυτή βέβαια είναι εντελώς διαφορετική από την κανονικότητα που είχαν πριν από την καραντίνα και το κλείσιμο των σχολείων. Η παιδική κανονικότητα είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το άγγιγμα. Τα μικρά παιδιά αγκαλιάζουν τους δασκάλους, αγγίζουν τα πάντα κι έπειτα βάζουν τα χέρια στο στόμα, πέφτουν συνεχώς κάτω αγγίζοντας το έδαφος. Τα μεγαλύτερα αγγίζουν για πείραγμα, για να ζητήσουν απ’ τον μπροστινό τους βοήθεια στο τεστ, αγγαλιάζονται και φιλιούνται κρυφά στα διαλείμματα.

Όλα αυτά τα αγγίγματα, άλλα αποδεκτά και κάποια άλλα -για τους τύπους- όχι και τόσο, είναι αναγκαία. Είναι η ανθρώπινη επαφή, η εξερεύνηση του κόσμου γύρω. Είναι μέρος της μάθησης. Είναι, συχνά, μέρος του λάθους που βοηθά να συνειδητοποιήσεις το σωστό.

Η νέα κανονικότητα δεν έχει χώρο για αγγίγματα, παρά δημιουργεί αποστάσεις. Και ο καθένας -από τους εκπαιδευτικούς τουλάχιστον- θα το τηρήσει, αφού έτσι έχει αποδειχθεί πως πρέπει για το καλό όλων. Μα ότι θα το τηρήσουμε και κατανοούμε πως έτσι πρέπει δε σημαίνει και πως δε μας ενοχλεί. Δε σημαίνει και πως δε χάνεται ένα μεγάλο μέρος από τον ρόλου του σχολείου.

Γιατί ο ρόλος αυτός περιλαμβάνει την επικοινωνία και την επαφή με μια αγκαλιά, με ένα χάδι στον ώμο και το κεφάλι. Περιλαμβάνει την εξερεύνηση με την αφή.

Περιλαμβάνει παιχνίδια που θα πέσεις και θα σηκωθείς και θα τσακωθείς και θα σπρώξεις. Περιλαμβάνει ανεπίτρεπτα αγγίγματα στο διάλειμμα για τα οποία κάποιος θα υποστεί συνέπειες.

Κι επειδή πρόκειται για παιδιά, είτε μικρότερα είτε μεγαλύτερα, τα αγγίγματα αυτά είναι δύσκολο να διαβεβαιώσει κάποιος πως δε θα γίνουν καθόλου. Οι εκπαιδευτικοί δεν είναι αστυνομία κι όσο κι αν προσπαθούν, είναι απολύτως φυσικό πως δεν μπορούν να διασφαλίσουν ότι τα παιδιά θα κρατηθούν το ένα μακριά από το άλλο.

Το σχολείο δεν είναι μόνο βιβλία, τετράδια και μολύβια. Αλλά είναι κι όλα αυτά τα οποία δεν περιλαμβάνονται στο αναλυτικό πρόγραμμα, μα τα παιδιά τα έχουν τόσο ανάγκη ώστε να νιώθουν παιδιά και ώστε μια μέρα να γίνουν μεγάλοι.

Κάνουμε, λοιπόν, μια παύση από όλα αυτά τα κανονικά κι ελπίζουμε πως σύντομα θα επιστρέψουμε στην πραγματική κανονικότητα που τόσο μας έλειψε.

Συτνάκτρια: Ουρανία Κάππου