Σκέψεις για τη σχολική χρονιά που πέρασε

Κάποτε αποφάσισα να γίνω δασκάλα, γιατί δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου να μην είναι παιδί. Δουλεύοντας με παιδιά, σκέφτηκα, θα μπορέσω να κρατήσω για πάντα την παιδικότητά μου.

Στην προσπάθειά μου αυτή να μείνω παιδί συνάντησα ανθρώπους που μείωσαν κι εξακολουθούν να μειώνουν με τον χειρότερο τρόπο το επάγγελμα μου. Όταν ακόμα ήμουν στη σχολή, άκουγα να με χλευάζουν λέγοντας ότι είναι μια εύκολη σχολή στην οποία καλούμαστε σε ορισμένα μαθήματα να παίζουμε με πλαστελίνες. Έπειτα, δεν έλειψαν σχόλια για τις άδειες των εκπαιδευτικών. "Χριστούγεννα, Πάσχα, καλοκαίρι κάθεστε, δεν μπορείτε να παραπονιέστε για τίποτα". Όταν τολμώ να πω ότι κάθε καλοκαίρι είμαι άνεργη, υπάρχουν φωνές που με τη σειρά τους τολμούν να πουν "επειδή πήρατε ένα πτυχίο, θέλετε και μονιμότητα;". Και το πτυχίο τις περισσότερες φορές κάθε άλλο παρά ένα είναι. Εκπαιδευτικοί με μεταπτυχιακά, επιμορφώσεις, προϋπηρεσία, ακόμα και διδακτορικά. Και δουλειά. Ατέλειωτες ώρες προετοιμασίας και δουλειάς εκτός ωραρίου για να προσφέρουν το καλύτερο.

Άκουσα ακόμα και πως για τα προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος φταίνε οι δασκάλες και οι δάσκαλοι.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, κάνοντας ένα επάγγελμα που βάλλετε χρόνια τώρα, ήρθε και η φετινή χρονιά. Μια χρονιά κάθε άλλο παρά εύκολη. Μια χρονιά που ξεκίνησε στο σχολείο μεν, αλλά με δεκάδες περιορισμούς. Μάσκες, αντισηπτικά, αποστάσεις. Να μην ακούς και να μη σε ακούν, να μην τα αναγνωρίζεις μιας και δεν μπορούσες να δεις ολόκληρο το πρόσωπο τους, να θέλουν να σε αγκαλιάσουν και να μην τα αφήνεις. Η εναλλαγή σχολείου και οθόνης ήταν βασανιστική. Δεν μπορούσαμε να προβλέψουμε τι θα φέρει μαζί της η επόμενη μέρα. Μπήκαμε στα σπίτια δεκάδων παιδιών κι εκείνα στο δικό μας.

Και η τηλεόραση καθημερινά να απαριθμεί αδίστακτα ανθρώπινες ζωές που χάνονταν. Κι όλο αυτό το απέραντο πένθος που κάλυψε τον πλανήτη κι όλος αυτός ο φόβος για τον κόσμο, για να μη χαθεί κάποιος δικός σου δεν μπορούσε να εκφραστεί αλλιώς παρά μόνο με τη μέγιστη καλή μας διάθεση. Γιατί τα παιδιά χρειάζονται το χαμόγελο της δασκάλας τους για να μάθουν.

Και το χαμόγελο αυτό πολλές φορές στην αρχή της μέρας ήταν ψεύτικο κι εκείνα κατάφερναν να το κάνουν αληθινό. Κι έτσι κάπως μπόρεσε να περάσει αυτή η χρονιά.

Δεν ξέρω πώς άντεξαν όσοι φέτος δε δούλευαν με παιδιά. Ήταν η μόνη αχτίδα φωτός μέσα σε αυτή την τρομερή ομίχλη που σκέπασε τα κεφάλια μας. Και δεν είναι μόνο αυτή η αβάστακτη θλίψη που μας περιέβαλε λόγω της πανδημίας. Είναι κι όλα αυτά τα άσχημα που συνέβαιναν από πριν και συνέχισαν να συμβαίνουν. Η κλιματική αλλαγή, η βία, ο ρατσισμός. Περιμένεις πως σε μια τόσο δύσκολη στιγμή όλοι γίνονται ένα. Η Γη, όμως, συνέχισε να γυρίζει και οι άνθρωποι να μην αλλάζουν. Και η ασχήμια αυτού του κόσμου δε μας άφησε λεπτό σε ησυχία.

Και τότε άκουγα τους μαθητές και τις μαθήτριές μου να μου μιλούν για σεβασμό, για συνεργασία, για φιλία. Έβλεπα τα πρόσωπά τους στην οθόνη να λάμπουν, όταν δεν τους έβαζα μαθήματα. Δεχόμουν τις ανορθόγραφες κάρτες τους να λένε ότι με αγαπούν, ενώ πριν λίγο τους φώναζα. Έβλεπα να στεναχωριούνται, επειδή η φίλη τους έπαιξε με άλλα παιδιά στο διάλειμμα και μετά από λίγο να παίζουν πάλι μαζί χαρούμενα. Και τότε η ασχήμια του κόσμου αυτού έκανε για λίγο στην άκρη και όλα γέμιζαν φως.

Όλα αυτά τα παιδιά, μικρές φωτεινές αχτίδες για εμάς τις δασκάλες και τους δασκάλους. Για εμάς που πρέπει να είμαστε κάθε μέρα χαρούμενοι, ακούραστοι γι' αυτά. Για εμάς που δεχόμαστε δεκάδες κατηγορίες, δεκάδες αρνητικά σχόλια. Για εμάς που αυτή τη δύσκολη χρονιά ήμασταν εκεί κάθε λεπτό, βάζοντας στην άκρη τις προσωπικές φοβίες και την πίεση. Κάνοντας τα αδύνατα δυνατά. Και μπορεί πάντα στο τέλος της χρονιάς να μετράμε τα λεπτά μέχρι να τελειώσει, μετράμε, όμως, και τις στιγμές που κερδίσαμε, οι οποίες δεν αντιστοιχούν σε καμία χρηματική αμοιβή.

Συντάκτρια: Ουρανία Κάππου