Να πετάξουμε τον χαρταετό της ειρήνης

Δεν είναι εύκολο να ισορροπήσεις σε μια πραγματικότητα που από τη μια ζεις σε καιρό ειρήνης και από την άλλη σε κάποιο μέρος του κόσμου συμβαίνει πόλεμος. Είναι τόσο οξύμωρο που μοιάζει σχεδόν ψεύτικο. Ίσως γι’ αυτό τόσα χρόνια ο λόγος που γίνεται στη χώρα μας για τους πολέμους που συμβαίνουν στον κόσμο είναι συγκρατημένος. Έμοιαζε ίσως κάτι μακρινό, απόκοσμο και σχεδόν ψεύτικο όσο κι αν ήταν πέρα για πέρα αληθινό. Και τώρα που το τέρας πλησίασε πιο κοντά σαν κάτι φαίνεται να άλλαξε στον τρόπο με τον οποίο μιλάμε γι’ αυτό. Αρχίσαμε να φοβόμαστε περισσότερο;

Κι αυτό οξύμωρο ακούγεται μιας και θα ‘πρεπε να έχουμε συστηθεί με το τέρας εδώ και καιρό, δίπλα μας ήταν, αφού άνθρωποι που του ξέφυγαν βρίσκουν χρόνια τώρα καταφύγιο στη χώρα μας. Βέβαια σαν αυτοί οι άνθρωποι να μην αντιμετωπίστηκαν πάντοτε ως ήρωες που νίκησαν τον πόλεμο με τη ζωή αλλά σαν παραβάτες που κάθονται στις πλάτες μας και μας βαραίνουν. Δεν καταλαβαίνω πως θεωρείται παραβάτης ένα μωρό που ξέφυγε απ’ τον όλεθρο και αναζητά να πάρει και να δώσει ζωή. Και δεν καταλαβαίνω πως η δική μας η θάλασσα, αυτή η μάνα, μπόρεσε να του πάρει τη ζωή. Πώς μια μάνα σκοτώνει τα παιδιά της;

Τα οξύμωρα των ανθρώπων όσο προσπαθούμε να τα εξηγήσουμε φαντάζουν όλο και πιο ανεξήγητα. Ας σταθούμε λοιπόν στα δεδομένα. Τόσο θλιβερό το δεδομένο να είναι ένας πόλεμος. Τουλάχιστον ελπιδοφόρο που γι’ αυτόν τον πόλεμο βλέπουμε ανθρώπους που ζουν γύρω μας να ενώνονται για να συνδράμουν. Και αυτή τη φορά φαίνεται πως οι άνθρωποι που ξέφυγαν απ’ τον πόλεμο μπορούν να βρουν κάπου καταφύγιο χωρίς να νιώθουν ανεπιθύμητοι. Δεν είναι δα και λίγο να φεύγεις από πόλεμο και να μην μπορείς να βρεις μια προσωρινή παρηγοριά.

Δεν είναι εύκολο να ισορροπήσεις σε μια τέτοια πραγματικότητα. Περπατάς πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί προσπαθώντας συνεχώς να μην πέσεις γιατί θα συναντήσεις ένας τέρας έτοιμο να σε κατασπαράξει. Και στην προσπάθεια να μην πέσεις, κάπου κάπου λίγο παραπατάς και παίρνεις μια γεύση από τον όλεθρο.

Μα τον περισσότερο καιρό έχοντας άγνοια του ολέθρου τρέχεις πάνω στο σχοινί χωρίς να φοβάσαι μήπως πέσεις. Σαν παιδί που τρέχει πάντοτε χωρίς να σκεφτεί αν θα χτυπήσει κάπου.

Το τεντωμένο αυτό σχοινί σαν την καλούμπα ενός χαρταετού σε οδηγεί στον αέρα. Και συνεχώς προσπαθείς να φτάσεις στο λευκό πανί του χαρταετού και να αποφύγεις μια για πάντα τον όλεθρο. Κάποιος αμολάει, όμως, καλούμπα κι εσύ όλο βρίσκεσαι πάνω στο σχοινί αντικρίζοντας μια τη ζωή και μια τον θάνατο, μια την ειρήνη και μια τον πόλεμο.

Ο ουρανός γέμισε χαρταετούς κι ανθρώπους που προσπαθούν να ισορροπήσουν στον σπάγκο τους και να φτάσουν στον αέρα, να πετάξουν μακριά σαν περιστέρια. Μα ο αέρας καμιά φορά είναι δυνατός και ο σπάγκος δεν είναι γερός. Και οι χαρταετοί αντί να γίνουν το εισιτήριο προς την ελευθερία γίνονται μια φυλακή. Είτε πέφτεις είτε σε τυλίγουν με τον σπάγκο.

Και τα παιδιά ζουν μια ζωή γεμάτη τέτοιους χαρταετούς. Στην αρχή τρέχουν πάνω στον σπάγκο έχοντας άγνοια και όταν αντιληφθούν πως υπάρχει η πιθανότητα να πέσουν, αρχίζουν να περπατούν με προσοχή προσπαθώντας να μη χάσουν την ισορροπία τους. Λίγο πέφτουν λίγο ξανασηκώνονται και προσπαθούν και ζουν μια ζωή με τον φόβο της πτώσης. Πτώση από πτώση διαφέρει. Μα είναι κάποιες πτώσεις που δεν έχουν γυρισμό και οι παιδικές ψυχές στιγματίζονται για πάντα.

Δύσκολο να ζεις με την πραγματικότητα του πολέμου και δύσκολο να εξηγήσεις σε ένα παιδί τι πραγματικά είναι η ειρήνη. Ακόμα πιο δύσκολο, όμως, να μην εξηγείς και ένα παιδί να ζει είτε με την άγνοια είτε με τον φόβο. Γι’ αυτό το μόνο που μας μένει να κάνουμε είναι να μιλάμε και να πράττουμε έτσι ώστε μια μέρα οι μόνοι χαρταετοί που θα γεμίζουν τον ουρανό να είναι αυτοί της ειρήνης.

Όπως την Καθαρή Δευτέρα του 1963, όταν στον ουρανό της Αττικής υψώθηκαν χαρταετοί με το σύμβολο της ειρήνης. Τότε, αυτό ήταν μια κίνηση κατά των πυρηνικών εξοπλισμών της Αμερικής και της Σοβιετικής Ένωσης. Ο κόσμος από τότε άλλαξε τόσο πολύ και τόσο λίγο ταυτόχρονα. Και παιδιά συνεχίζουν να ζουν σε καιρό ειρήνης που κάπου στον κόσμο, όμως, συμβαίνει πόλεμος.

Συντάκτρια: Ουρανία Κάππου