Πότε θα ανοίξουν τα σχολεία;

Ποια είναι τελικά η επικρατέστερη ημερομηνία για να ανοίξουν τα σχολεία; Καθημερινά παρουσιάζονται άλλα στοιχεία κι άλλες πιθανότητες. Πρώτα η πρωτοβάθμια έπειτα η δευτεροβάθμια ή και τα δύο ταυτόχρονα; Στις 11 Ιανουαρίου φαίνεται να κατέληξαν τελικά με την Πρωτοβάθμια να προηγείται, αλλά διανύουμε μια περίοδο που όλα είναι ρευστά και οι αποφάσεις αναστέλλονται διόλου δύσκολα. Το Διαδίκτυο έχει γεμίσει άρθρα από αξιόπιστες και μη πηγές και οι συζητήσεις μεταξύ εκπαιδευτικών και γονέων στα διάφορα γκρουπ και φόρουμ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μαίνονται.

Η εκπαιδευτική κοινότητα πληγώθηκε βαθιά τη χρονιά που πέρασε. Μια κοινότητα ήδη πληγωμένη από τις πολλαπλές ελλείψεις χρόνων ήρθε η στιγμή να λάβει και το τελειωτικό ίσως χτύπημα. Τα σχολεία υπολειτουργούσαν και πριν την πανδημία. Δεν είναι μόνο η έλλειψη δασκάλων. Είναι η έλλειψη καταρτισμένων δασκάλων με την κατάλληλη εκπαίδευση που θα τους επιτρέπει να υπηρετήσουν με επιτυχία τις σύγχρονες μεθόδους διδασκαλίας. Είναι η έλλειψη κατάλληλων υποδομών και εποπτικού υλικού. Είναι τα δυσνόητα βιβλία και ο συντηρητισμός τους. Είναι η απουσία ενός αναλυτικού προγράμματος που θα καλλιεργεί τις δεξιότητες του 21ου αιώνα.

Και τόσα άλλα στα οποία ήρθε να προστεθεί η απουσία από το σχολείο. Η απουσία ολόκληρου του σχολείου. Η τηλεκπαίδευση μπορεί μονάχα να συμπληρώσει τη δια ζώσης διδασκαλία κι όχι να την αντικαταστήσει. Αυτό το «η ύλη προχωρά κανονικά» δεν είναι δυνατόν να ειπωθεί. Η ύλη δεν μπορεί να προχωρήσει κανονικά όταν η δασκάλα και ο δάσκαλος δεν μπορούν να έχουν την απόλυτη εποπτεία. Η ύλη δεν προχωρά όταν η οθόνη κουράζει τα μάτια, όταν πέφτει το ίντερνετ, όταν οι μαθήτριες και οι μαθητές παράλληλα με το μάθημα κάνουν κι άλλα πράγματα που καμία σχέση δεν έχουν με αυτό. Αν λέγοντας πως η ύλη προχωρά εννοούμε ότι θίγεται απλώς, τότε, ναι, ας υποθέσουμε πως προχωρά. Για μία κι έναν εκπαιδευτικό, όμως, η ύλη προχωρά μόνο όταν αφομοιώνεται κιόλας.

Τα σχολεία όποτε και να ανοίξουν, θα συνεχίσουν να παραμένουν κλειστά.

Οι ελλείψεις που προϋπήρχαν με τα κενά και τη δυσλειτουργία που προστέθηκε σ’ αυτά θα τα κρατήσουν για πολύ ακόμα κλειστά, έστω κι αν τυπικά ανοίξουν. Μέχρι να μπορέσουν να επανέλθουν σε μια κανονικότητα θα πάρει καιρό μιας κι αυτή η κανονικότητα μάλλον δεν υπήρξε ποτέ στον χώρο της εκπαίδευσης. Έναν χώρο κατακρεουργημένο και υποβαθμισμένο που συνεχώς παλεύει να ενσωματώσει αλλαγές και να προσαρμοστεί.

Και τα παιδιά βρίσκονται στο κέντρο όλης αυτής της κατάστασης. Άμεσοι αποδέκτες. Τα παιδιά σε μεγάλο βαθμό δε λαμβάνουν την εκπαίδευση που τους αξίζει. Δε λαμβάνουν καλύτερη εκπαίδευση από προηγούμενες γενιές. Άρα ας μην περιμένουμε να καταφέρουν σπουδαιότερα έργα από τις προηγούμενες γενιές. Η αφετηρία για κάθε εξέλιξη είναι η εκπαίδευση, μα αν δε λάβει την προσοχή που θα έπρεπε, για ποια εξέλιξη μπορούμε να μιλήσουμε;

Αλήθεια, πότε θα ανοίξουν οριστικά πια τα σχολεία;

Συντάκτρια: Ουρανία Κάππου