Το e-learning στην εποχή της καραντίνας

Κι αν το e-learning υπάρχει εδώ και χρόνια στα Πανεπιστήμια, κυρίως αυτά του εξωτερικού, αλλά ορισμένες φορές και στα εγχώρια, ήρθε η ώρα και για τα σχολεία. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει αφού όλοι οι μαθητές της χώρας βρέθηκαν ξαφνικά στο σπίτι. Και δεν είναι το ζήτημα να συμπληρωθεί η ύλη. Τα μαθήματα πρέπει να συνεχίζονται και τα παιδιά να πηγαίνουν σχολείο ακόμα κι εξ αποστάσεως. Γιατί το σχολείο είναι ένας χώρος όπου γεννιούνται ιδέες, ανταλλάσσονται απόψεις, καλλιεργείται η κριτική σκέψη, η δημιουργικότητα, μεταδίδονται πληροφορίες και γνώσεις.

Αν το e-learning περιορίζεται σε ασκήσεις που στέλνουν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές για να κάνουν τα παιδιά μόνα τους, περιμένοντας να τις πάρουν συμπληρωμένες, να τις διορθώσουν και να στείλουν καινούριες, τότε η εξ αποστάσεως εκπαίδευση είναι άχρηστη και δεν έχει καμιά διαφορά αν πραγματοποιείται ή όχι. Όπως, επίσης, κι ένας δάσκαλος που απλώς μιλά και οι μαθητές ακούν δεν έχει πολλά να προσφέρει. Ίσως μια διάλεξη να ταιριάζει σ’ ένα Πανεπιστήμιο, αν κι εκεί απαιτούνται πολλά περισσότερα, σ’ ένα σχολείο πάντως δεν μπορεί να επιτύχει και πολλά.

Η ουσία και η βάση του e-learning θα ‘πρεπε να ‘ναι η επικοινωνία, όπως άλλωστε και του «κανονικού» σχολείου. Κι αν τα προβλήματα είναι τεχνικής φύσεως ώστε αυτό να μη γίνεται, είμαι σίγουρη πως η εξέλιξη της τεχνολογίας έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που μπορεί να βρεθεί μια λύση.

Η συζήτηση μεταξύ μαθητών και δασκάλων είναι αυτή που μπορεί να οδηγήσει πραγματικά στη γνώση κι όχι μια άσκηση. Η άσκηση είναι κάτι το συμπληρωματικό.

Κι αν υπάρχει η άσκηση, που φυσικά και θα υπάρξει, μπορεί να έχει λίγο διαφορετική μορφή. Μια δραστηριότητα η οποία θα βάλει τον μαθητή στη διαδικασία να σκεφτεί, να αναζητήσει και να συνθέσει πληροφορίες, να εκφράσει την άποψή του, να κατασκευάσει κάτι, να κάνει ένα πείραμα, είναι το είδος της άσκησης που έχει πραγματικά κάτι να του προσφέρει. Ειδικά αυτή την περίοδο που η ενεργητικότητά του και η ζωντάνια του έχουν κλειστεί στους τέσσερεις τοίχους.

Είναι λυπηρό που πολλά παιδιά δεν μπορούν να απολαύσουν τα οφέλη που θα είχε αυτή τη στιγμή μια ποιοτική εξ αποστάσεως εκπαίδευση. Σκεφτείτε πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί να είναι μακριά απ’ τους φίλους του για τόσο μεγάλο διάστημα. Δεν μπορεί να τρέξει, να πέσει, να χτυπήσει, να πειράξει, να αγκαλιάσει. Κι η οικογένειά του σίγουρα κάνει ό,τι μπορεί για να του προσφέρει όσα χρειάζεται, μα αν αρκούσε η οικογένεια, δε θα υπήρχαν το σχολείο και οι φίλοι. Το σχολείο σήμερα φαίνεται να είναι πιο αναγκαίο από ποτέ, παρ’ όλα αυτά σχεδόν απόν, μέσα σε αυτές τις πρωτοφανείς συνθήκες τις οποίες ζούμε.

Συντάκτρια: Ουρανία Κάππου